تراورس یال جنوبی هانتینگتون در آلاسکا

پرسش و پاسخ با کلینت هلاندر و جس راسکلی

از 18 تا 25 آوریل، جس راسکلی و کلینت هلاندر، یکی از طولانی ترین مسیرهای کوهستانی را در ایالات متحده، یال جنوبی قله هانتینگتون در محدوده آلاسکا، ایجاد کردند. این تراورس غیرمستقیم علاوه بر بزرگی طول آن (2593 متر) به دلیل درجه بالای اختصاص یافته به آن (درجه آلاسکایی VI) ، دشواری (M6, A0, 95° snow) و شدت خطر که پیمایش از طریق برج های آویخته و نقاب های بزرگ بود از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

هلاندر و راسکلی، یالی را که تراورس قله های 9460، 98000، 10100 و ادیوت را برای رسیدن به قله هانتینگتون (3733 متر) بدنبال داشت، گانتل نامیدند. راسکلی می گوید هنگام پیمایش تمامی این مسیرها به سمت قله، احساس می کردیم که مورد حمله قرار گرفته ایم. تیم دو نفره آنها 6 روز صرف رسیدن و تراورس نمود و بعد از رسیدن به قله هانتینگتون در شرایط بوران چادر خود را برقرار کرد و قبل از فرود دو شب در انتظار بسر برد. دو روز آخر برنامه تقریبا بدون آذوقه بودند، فقط دو تکه آب نبات وکمی پودر فشرده و معکبی شکل سوپ همراه داشتند. آز آنجائیکه با هیچ نشانه ای از عبور قبلی از این قله مواجه نشدند به احتمال زیاد صعود آنها اولین در این فصل بوده.

هانتینگتون در روت آمفی تئاتر، شاید یکی از سه قله بزرگ محدوده آلاسکا، دنالی (6190 متر)، فوراکر (5304 متر) و هانتر (4440 متر) نباشد اما پیچیدگی آن کم نیست. پروژه کوهستان آن را  به طور غیریقین دارای کمترین درصد صعود در محدوده آلاسکا می داند. هلاندر آن را دشوارترین فعالیتی می داند که در آلاسکا انجام داده. عقب نشینی از مسیر تقریبا می توانست غیرممکن باشد، شکستن یک ابزار حیاتی مثل تیغه کرامپون یا تیغه تبر یخ و یا افتادن اقلام ضروری فاجعه به بار می آورد.

تیم موفقیت خود را مرهون شرایط خوب، عدم بارش برف، برنامه ریزی دقیق، تنظیم وقت و کمی شانس می داند. به طور مثال در روز دوم با صعود از سومین قله به پایین نگاه می کنند تا رد پاهای خود را تماشا کنند و می بینند پای کوه پوشیده از آثار ریزش بهمن است. برای آمادگی در اجرای این برنامه هلاندر چهار سال به جمع آوری اطلاعات از این یال و انتظار برای پنجره مناسب آب و هوایی صرف کرده. این کار شامل یادداشت برداری های دقیق، جمع آوری صدها تصویر و توجه به کراکس ها در مجله اختصاصی خود بود. وقتی که همه چیز روبراه می شود او جس راسکلی تازه نفس، پسر جان راسکلی کوه نورد و نویسنده معروف را به علت شهرت او در کوه نوردی سنگین به همکاری فرامی خواند. راسکلی می گوید:

"برخی از بهترین صعودهای من با کسانی بوده که آماده حرکت بوده اند و نیاز به یک همنورد داشته اند و می دانستند که من مستعد چنین چالشی هستم" این چیزی است که در اینجا اتقاق افتاد.

دیگر چه کاری برای آمادگی صعود از این مسیر انجام دادید؟

هلاندر: من جزئیات را تقریبا مثل یک صفحه گسترده اکسل برنامه ریزی کردم، می دانستم که هر روز لازم است که کجا باشیم، آن را در ذهن خود شبیه سازی شده صعود کردم. تصور می کردم که در عرض 5 روز صعود خواهد شد اما این تفکر فقط در ذهن من وجود داشت. می دانستم که اگر برای ما مشکلی پیش آید یا خطایی رخ دهد، این امر می تواند کاملا حماسی باشد. باعث افتخار است که ما در تمامی مواقع بهترین تصمیم را گرفتیم. ما به یک مکان خطرناک تا حد امکان با آمادگی گام نهاده بودیم.

من می دانم که با رسیدن به مسیر از طریق دخمه پرپیچ و خم آبشار یخی به سمت دره مرگ، یک چالش درخور توجه وجود داشته

هلاندر: من در مورد برج های یخی کمی نگران بودم اما می دانستم که ما فقط زیر یکی از آنها به مدت پنج دقیقه توقف خواهیم داشت، برنامه ما  توسعه یافته بود  و به سرعت از سنگری به سنگر دیگر می رفتیم.

دشوارترین بخش برنامه کدام بود؟

راسکلی : در فرود درون یک شکاف باریک در اولین قله (9460 متر) با تلی از مواد فاسد شده در اطراف روبرو شدیم که همراه شد با بارش ملایم برف، وقتی که فرود آمدم کوله پشتی ام را روی سر گرفتم تا موقعیکه همنوردم به پایین می رسد نخاله ها بر سرم آوار نشود. ته مانده برف روی سر ما ریخت و اگر واقعا بارش برف شروع می شد ما دچار مشکل می شدیم.

هلاندر : ما هر کدام دیگری را دقیق زیر نظر داشتیم و طناب را جمع می کردیم، می دانستم که تنها راه خروج، صعود از هانتینگتون در فاصله 1800 متری است زیرا پایین رفتن بسیار خطرناک بود و پیمایش معکوس مسیر نیز غیر ممکن بود.

بعد از صعود چه احساسی در باره این مسیر پیدا کردید؟

راسکلی : ما احساس می کردیم که در یک تسلسل زمانی واقعی بسرمی بریم، من هرگز چنین احساسی را تجربه نکرده بودم، اکثر مواقع می توانستی در اطراف بچرخی و به جایی که از آنجا آمده ای متصل باشی اما نه در اینجا. احساس بودن در سیاره ای دیگر را داشتیم، باید به حرکت ادامه می دادیم ، این حس پایدار شامل همه چیز می شد.

چگونه خطر را کاهش دادید؟

راسکلی: صعود همزمان تقریبا ما را از خطر دور کرد، فوت و فن ایمن بودن، سریع از خطر گریختن بود.

Climbing